In de kelderruimte van Mon Capitaine ligt een bergje vochtig zand, waarop een filmprojectie van de branding van de Noordzee te zien is. Buiten ligt een bergje droog zand. Gedurende de performance klinkt zowel binnen als buiten een metronoom, waarvan het tikken steeds sneller gaat.
De handeling begint met twee handen die een schep droog zand naar binnen dragen. Tijdens het lopen glijdt er zand door de vingers. In de kelder wordt het droge zand over het vochtige zand gestrooid. Vervolgens wordt een schep vochtig zand naar buiten gebracht en op een aparte hoop gestort. Naarmate het tikken versnelt, volgen de handelingen elkaar steeds sneller op.
Na ongeveer twintig minuten klinkt een stem, dwingend en herhaaldelijk: “Help me, de tijd slipt als zand door mijn vingers.” Op dat moment begint het publiek mee te werken aan het transport van het zand.
Dan, plotseling, vertraagt het tikken en worden het zware dreunen. De branding staat stil. De toeschouwers blijven achter met de vraag: wat nu?